De grootste verborgen schat voor duurzame verandering

De grootste verborgen schat voor duurzame verandering is tegelijkertijd de meest genegeerde. Ik stel je voor aan Pieter. Zodat je in de toekomst de verborgen schatten beter kunt herkennen.

Pieter is een spin in het web binnen zijn bedrijf. Hij werkt als receptionist en verzorgt de post. Als er in zijn bedrijf ‘s avonds ontvangsten zijn – en dat komt nogal eens voor – dan zorgt hij voor de catering. Pieter heeft een groot groen hart.  In zijn vrije tijd is hij vaak in de natuur te vinden. Voor natuurliefhebbers is het een feest om met hem een wandeling te maken. Hij kent de namen van alle planten en dieren en hij weet in veel gebieden de bijzondere en zeldzame soorten te vinden.

Met zijn liefde voor de natuur ontwikkelden zich tegelijkertijd zorgen over de natuur. Met pijn in zijn hart ziet hij hoe steeds meer natuur opgeofferd wordt voor wegen en bebouwing. En hij ziet de consequenties van ons handelen op de natuur. Bijvoorbeeld op de biodiversiteit die achteruit gaat.

Net zoals hij zichzelf van alles over de natuur heeft geleerd, leerde hij zichzelf – tegen wil en dank – van alles over duurzaamheid. Zoals hij de soorten in de natuur kent, kent hij de nieuwste innovaties voor duurzame energie en duurzame grondstoffen. Die vindt hij interessant en hoopgevend.

Maar genot en zorg liggen dicht bij elkaar. In de natuur geniet hij het ene moment van de schoonheid en het volgende moment constateert hij dat een soort het niet gaat redden in een stukje biotoop en overvalt hem een moedeloos gevoel. Op dezelfde manier ziet hij binnen het bedrijf de onduurzaamheid. Onnodige energieverspillingen, verspilling van materialen, onzuinige auto’s. En ook ziet hij onverschillige mensen.

Waar de schoonheid van de natuur tijdens een wandeling het in de meeste gevallen nog kan winnen van de zorgen, vindt hij dat hij op zijn werk zijn duurzame kennis maar beter kan thuislaten. Waar hij in de natuur via georganiseerde wandelingen zijn liefde en kennis kan overdragen aan andere gepassioneerden, staat hij in zijn werk zo goed als alleen. Zijn liefde voor de natuur kan hij delen in georganiseerd verband. Lidmaatschappen van natuurverenigingen en maatschappelijke organisaties brengen hem in contact met gelijkgestemden en geven hem energie.  Op zijn werk kent hij hooguit twee mensen die zijn zorgen delen, maar die werken op geheel andere afdelingen. Hij spreekt ze maar zelden. Op zijn werk voelt hij niet de verbinding die hij in zijn vrije tijd in de natuur samen met andere natuurliefhebbers beleeft.

Je zou denken dat Pieter de pech heeft om in het meest onduurzame, onverschillige bedrijf van Nederland te werken. Maar dat is niet het geval. Het bedrijf heeft recent het gehele dak vol gelegd met zonnepanelen en heeft zich via een regionaal bedrijvennetwerk uitgesproken om te streven naar grote energiebesparingen in de bedrijfsvoering en binnen de gebouwen. Daar was hij natuurlijk ontzettend blij mee.

Maar die blijdschap is ondertussen ook weer weggezakt. Want tijdens zijn postrondje ziet hij nog steeds dezelfde onduurzame dingen gebeuren die hij altijd al zag. En als hij eens ergens het licht uitdoet, of tegen iemand een opmerking maakt over apparaten die ongebruikt aan staan, krijgt hij te horen dat het nu toch niets meer uitmaakt. Er zijn immers zonnepanelen. Zijn collega’s vinden hem een betwetertje. En dat laat hij maar zo. Hij houdt nu zijn mond. Zijn collega’s weten niet dat hij aan de mooie maar kwetsbare natuur denkt als hij de verspilling om zich heen ziet. Hij vertelt maar niet wat hij weet over hoeveel extra energiecentrales er nodig zijn als je alle kleine verspillingen om je heen bij elkaar optelt. Net zoals hij niet vertelt over de desastreuze gevolgen van andere ogenschijnlijk kleine natuurdelicten als zwerfafval. Of van een klein beetje gif in je eigen achtertuin tegen het onkruid tussen de tegels. Al die kleine dingen zijn voor hem heel groot. Vanwege de grote gevolgen van de optelling van al dat kleins voor de aarde. En daarmee ook vanwege de gevolgen voor toekomstige generaties. En dat heeft  dus ook gevolgen voor de toekomst van hun eigen bedrijf. Ook daar denkt hij aan.

Als hij een doos pennen mee naar huis zou nemen is hij een dief en doet hij het bedrijf te kort. Hij zal worden gestraft als hij betrapt wordt. Hoe legt hij uit dat de vele onduurzame vergrijpen die hij dagelijks om hem heen ziet minstens net zo erg zijn? Energieverspillen is toch ook stelen? Dat kost toch ook geld? En met verspillen steel je niet alleen in het nu, maar ook van een duurzame toekomst. Allemaal gedachten van Pieter tijdens zijn postrondes.

Hij ziet het, hij denkt het, hij voelt het, maar hij doet er niets mee. Dat stukje Pieter laat hij thuis. Dat bewaart hij voor zijn natuurwandelingen met andere natuurliefhebbers. Daar wordt zijn kennis gewaardeerd. En daar geniet hij niet alleen, maar heeft hij ook het idee dat hij bijdraagt aan een verandering. Daar is hij met een groep die net zo tegen de wereld aankijkt als hij. Een groep die groeit. Elk weekend ontmoet hij wel iemand waarvan de ogen geopend worden voor de uniekheid van de natuur. Dat geeft hem voldoening en moed.

Stel je voor dat Pieter in het bedrijf zich net zo zou kunnen bewegen als hij in de natuur doet? Wat gebeurt er als Pieter zijn groene hart wel mee kan nemen naar zijn werk?

Wordt vervolgd… En het gaat niet meteen goed kan ik alvast verklappen.

 

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *