Duurzaamheid mag – moet zelfs – persoonlijk zijn

Het zal geen geheim zijn dat ik vind dat duurzaamheid binnen bedrijven te veel over targets, plannen, meten en feiten gaat. Als vanzelfsprekend wordt de projectmanagement-route aangevlogen. Duurzaamheid is dan een project in de volle project portfolio; een nieuw extra schilletje rondom het bedrijf.

In eerdere blog Echte duurzaamheid begint bij echte duurzame mensen noemde ik de volgende drie kenmerken voor échte duurzaamheid:

  • Het heeft een diepgewortelde drive als basis.
  • Het zijn de mensen die het initiëren en het verschil maken.
  • Het is gebaseerd op een gezamenlijke zorg voor ons grootst mogelijke systeem  en meest waardevolle asset: de aarde.

Mijn stelling is dat om duurzaamheid echt te laten beklijven er een change agent nodig is, die alle medewerkers weet te bewegen tot een duurzame attitude. Een aanjager van duurzaamheid die de duurzame onderstroom – die er écht in elk bedrijf is – weet te voeden en zichtbaar te maken.

Een belangrijke manier om dit voor elkaar te krijgen is duurzaamheid een persoonlijk accent te geven. Ga eens met elkaar in gesprek over persoonlijke drijfveren, interesses, aha-erlebnissen en ook over de ergenissen in relatie tot duurzaamheid! Waarom zijn dit nog zo zelden gespreksonderwerpen op de werkvloer? Waarom wordt er zo weinig gesproken over zorgen over de toekomst van onze planeet? Waarom wordt er zo weinig gefilosofeerd, gemijmerd of gedroomd over een totaal andere weg – de duurzame weg – die een bedrijf zou kunnen inslaan?

Bij deze dus een pleidooi om je gesprek over duurzaamheid vooral ook een persoonlijk gesprek te laten zijn, een gesprek uit het hart!

Een ervaring uit mijn eigen praktijk:

Een directeur  van een MKB bedrijf had aangegeven dat het bedrijf nu echt iets met duurzaamheid moest gaan doen, maar hij was nog zoekende hoe dit nader in te vullen. Hij wilde met duurzaamheid starten omdat hij andere bedrijven dit ook zag doen. „We kunnen niet achter blijven. Ook met het oog op de stijgende energieprijzen”.  Prima aanleidingen, maar het bleek nog niet voldoende om het management team direct mee te krijgen.

In een volgend gesprek vroeg ik hem wat duurzaamheid persoonlijk met hem deed. Hij vertelde toen dat hij al lang in het bestuur van de plaatselijke Rode Kruis vereniging zat en dat hij daar recent een lezing had gehoord van een internationale Rode Kruis medewerker die met eigen ogen had gezien en ervaren wat de invloed van klimaatverandering op de situatie in ontwikkelingslanden was. Het was in het gesprek direct merkbaar dat dit diepe indruk op hem had gemaakt. Hier lag voor hem een diepgewortelde motivatie om bij te dragen aan een duurzamere wereld.

Ik vroeg de directeur of hij zijn Rode Kruis verhaal wilde vertellen in de volgende directievergadering. En dat bleek een essentiële interventie.  Een aantal andere directieleden reageerden hierna ook persoonlijk. „Ik zie ook liever duurzaamheid hoog op de agenda dan project X, maar ik dacht dat….”, waarna een serie rationele redeneringen volgde. Natuurlijk was na deze middag duurzaamheid nog geen voldongen feit binnen het bedrijf, maar de directie had een belangrijke stap genomen door duurzaamheid persoonlijk in het hart te sluiten. En de praktische weerstand veranderde in praktische hordes die genomen moesten worden.

 

Leave a comment

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *